Oei

Of ik eens geen gedicht kon schrijven
over de Oeigoeren
De vrouw meende het echt
Anders had ze geen regenboogsjaaltje
Om haar hals gelegd

Dus ik maar schrijven en wroeten
Gehannes met versvoeten
Ikke blij met het resultaat
Maar zij werd behoorlijk kwaad

Het bleek één groot misverstand
Ik kom uit het westen van het land
Onze uitspraak is een beetje krom
G’s worden h’s en andersom

Dus nu zit ik in een benarde positie
Met een gedicht over prostitutie

Gedichtendag

Elk jaar is het weer van dat
Na driehonderd dagen en nog wat
In het stramste tijdsgewricht
Is het tijd voor een gedicht

De minister leest een sonnet
Hoewel de man pas daarnet
Nog prozaïsch zat te schrappen
In de lijst toneel- en dramagezelschappen

Ook de manager stopt met saneren
Om Toon Tellegen te declameren
Terwijl het werkvolk verder kwijnt
Maakt niet uit – zolang het rijmt

Dus… u vraagt me een gedicht
Wel, ik voel me niet verplicht
Poëzie is geen boekje voor het bloeden
Of een knuffel van “u moeder”

Het is niet aaibaar als een poesje
Zoals de spreukjes van ons Loesje

Of – God verhoede – limericks
Want wettewa…
Poëzie…
moet just niks

Samuel

je mag mijn kinderen
alles vertellen
dat ik ochtendhumeurig ben
een slecht verliezer
dat ik scheten laat in bed

je mag hun zelfs vertellen
dat ik schimmeltenen heb
dat ik ervandoor ben
met het geld

maar driemaal vervloekt degene
– voor hem een aparte hel
die hun moet vertellen
dat ik gegaan ben
als een held

Home Zonnetij

eerst pakken ze je waardigheid
dan je privacy
dan komen de verkleinwoordjes
pas dan de melancholie

dan komen ze voor wie je was
en voor je vrije wil
ze steken je in een kamer
in een soort van duiventil

tenslotte stelen ze je gezicht
dat zetten ze dan in de krant
tussen de nieuwste van Niels De Stadsbader
tussen sport en buitenland

“geen bloemen of geen kransen
een gift kan dan weer wel”
en daaronder dan
een kutgedicht
iets van gedichtjes.nl

want als je sterft
voelt amper iemand
nog een spat verdriet
je bent immers allang
geen mens meer

je bent een statistiek

Opmerking: Dit gedicht is een aanklacht tegen het nutsdenken t.o.v. onze bejaarde medemens dat zich in onze maatschappij heeft geïnstalleerd. Het is GEEN aanklacht tov de bejaardentehuizen waar mensen op dit ogenblik superwerk leveren met vaak te weinig middelen. (Gelieve dit te onthouden als ik over een jaar of veertig mijn derde zetpil van de dag moet krijgen…)

Ongezien

sinds god is afgeschaft
de lucht in leegte woont
is er niemand meer
in wiens aanschijn
wij kunnen lijden

dus rollen we de zieken buiten
heffen onze armen hoog
we wanen ons gezien
en bidden
met gebroken stem

tot een nieuwe
dagelijkse engel
tot de drone van VTM